Recensie Will Tura

Voor hij er een tijdje tussenuit gaat, hield de nu bijna 75-jarige Will Tura nog even halt in Borgerhout om zijn fans te trakteren op een selectie liedjes uit zijn rijkelijk gevulde carrière. Wie zou beweren dat Will moet stoppen omdat hij het niet meer aan zou kunnen, kon hier het tegendeel zien en horen. Hij stond met zijn heupen te wiegen tijdens de rock-‘n-roll van “Goodbye Elvis”, danste de samba tijdens “Maria” en bruiste van energie bij “Viva la vida”. Nummers als “Ik mis je zo” en “Hoop doet leven” waren dan weer het levende bewijs dat hij ook vocaal nog altijd erg sterk uit de hoek kon komen. Maar misschien nog wel het allerbelangrijkste tijdens deze “Will Tura in Concert 2015” was de magie tussen Will en zijn publiek die zorgde voor een geweldige sfeer en een heus meezingfeest als hij “Een huisje in Montmartre”, “Mijn winterroosje”, “Hemelsblauw” of “Het kan niet zijn” inzette. Het had niet veel gescheeld of het dak van De Roma ging er een paar weken te vroeg al af.

“Als ik mijn leven nog een keer kon overdoen en alles weer opnieuw beginnen dan zou ik zonder twijfel weer hetzelfde doen … en het vraagt soms heel wat moed, maar ‘t zingen zit me in het bloed.” Het leek wel of deze tekst speciaal voor deze gelegenheid geschreven was, maar in realiteit zong Will Tura “Als ik mijn leven nog een keer kon overdoen” al in 1976. De tijden en de techniek zijn in die jaren misschien allemaal wel veranderd, maar het gevoel is bij Will zeker gebleven. Ondanks het feit dat hij nu zo stilaan naar de 75 gaat, had hij er erg veel zin in en dat kon je voelen. Hij straalde dat positieve uit vanaf het moment dat hij op het podium kwam. Toen we aan “Goodbye Elvis” aanbeland waren, wisten we het zeker: deze man is nog lang niet afgeschreven. 

Terwijl de muzikanten de rock-‘n-roll uit hun instrumenten lieten stromen, had Will in ware Presley-stijl zijn gitaar om zijn nek hangen. Beelden van de jonge Elvis passeerden op het grote led-scherm terwijl Will Tura met zijn heupen stond te wiegen als een losgeslagen puber uit de jaren ’60. Gitaristen Blue Jerry en Marc Cortens gaven in een kort solootje al een staaltje van hun kunnen prijs en een groot deel van het publiek herbeleefde even hun jonge jaren. Het geheel werd nog afgerond met passend licht en gekleurde spots en zo werd de juiste sfeer gecreëerd. Het dient trouwens gezegd dat Will Tura zoals altijd weer een geweldig strakke lichtregie had laten uitwerken. De gepaste spots op de juiste momenten en een technicus die exact op het correcte zinnetje in de tekst de lichtstanden wist aan te passen. Het was heerlijk om te zien hoe de puzzelstukjes helemaal pasten en dat er heel wat aandacht aan de details was besteed. Het was de kers op de toch al zo geweldige taart. 

En voor die taart zorgde Will Tura uiteraard zelf. Al kreeg hij daarbij ook heel wat hulp van een erg enthousiast publiek. Tijdens “Maria” heerste er een lekker latin-gevoel en stond Will ongedwongen te dansen op het podium. Hij speelde het nummer door het ook uit te beelden en zo wist hij zonder moeite zijn publiek mee te krijgen in de tropische sfeer. Het begon spontaan heen en weer te wiegen op de tonen van de muziek en mee te klappen waar het kon. Het slotapplaus werd naadloos omgebogen tot meeklappen tijdens “Speel bouzouki”. Blue Jerry en Marc Cortens namen hun bouzouki’s ter hand en de Griekse toon was meteen gezet. Het was een ontspannend en vrolijk nummertje voor we aan het zwaardere werk begonnen. 

Het podium werd gehuld in blauw licht en de gitaren mochten zachtjes openen. Will Tura zong stilletjes “De regen stroomt als tranen langs de ruit.” en het publiek wist al meteen hoe laat het was. Vanaf dat de eerste “Ik mis je zo” weerklonk, verscheen er een foto van brandende kaarsjes op het led-scherm en zo was het podiumbeeld opnieuw af. De kracht, de zuiverheid en het gevoel waarmee hij het nummer zong, liet niemand onberoerd. Will wist ook bij ons de gevoelige snaar te raken. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij voor deze prestatie een geweldig groot en welverdiend applaus kreeg van deze uitverkochte Roma. 

Tijd om de sfeer weer om te buigen en wat gospel te brengen met “Ik hoor je toe”. Het tempo zat er stevig in en toetsenist Steve Willaert mocht zich lekker laten gaan. Blue Jerry nam de backing vocals voor zijn rekening en hier misten we een heel klein beetje de kracht van een koortje. Johnny Sax kreeg op het einde nog een solo op de sax en de sfeer zat er terug in. 

Will Tura kroop nu zelf achter de piano en enkele witte spots werden op hem gericht toen hij zachtjes “Als de muren konden praten” inzette. Het eerste deel bleef redelijk ingetogen. Toen zijn muzikanten de begeleiding over namen, werd het grootser en kwam er ook in de zang veel meer drama te zitten met hier en daar een langere uithaal. Aan het applaus was opnieuw te horen dat de toeschouwers hier erg van genoten hadden. 

“Ik heb jullie nog niet veel horen meezingen vanavond. Ik wil daar nu verandering in brengen.”   Om de daad bij het woord te voegen, liet Will het romantische “Doña Carmela” inzetten. Er werd inderdaad duchtig meegezongen en de stoeltjes van de Roma werden uitgetest op stabiliteit toen de hele zaal fanatiek heen en weer zat te wiegen op het ritme van de muziek. (Wat een geluk dat de antieke stoeltjes op het balkon binnen enkele weken vervangen worden.) Nu iedereen toch in de juiste sfeer was, konden “Een huisje in Montmartre” en “Mijn winterroosje” er ook nog bij. Vooral de lalalala van dit laatste nummer deed zijn werk. Het dak van de Roma ging er bijna af. 

We zaten nu toch in de meezingfase dus bracht Will Tura ineens ook maar zijn nieuwe single “Viva la vida”. Om er zeker van te zijn dat iedereen dit feilloos mee zou kunnen zingen, liep de tekst mee op het scherm. (Al vrezen we dat er hier misschien toch enkele mannen afgeleid kunnen geweest zijn door de jonge dame in bikini die achter de tekst te zien was.) Het werd een groot feest en zo kon iedereen met een goed gevoel de pauze in. 

Na de pauze opende Tura met “Vergeet Barbara”. Het rockte stevig en we zaten er meteen terug in. Daarna volgde het rustige “De zee” en nu Will toch achter de piano zat, speelde hij meteen ook het melodietje voor dat hij als veertienjarige ooit schreef: “Tender passion”. Het deed allemaal erg zacht en klassiek aan tot de band de melodie over nam en we “Nooit laat ik je gaan” herkenden. 

“Een vrouw zoals jij” bracht de klank van disco en “’k Hou van jazz” leverde, hoe kon het ook anders, lekker swingende jazz op om zo uit te komen bij “Vergeven kan, vergeten niet”. Het podium werd wat verduisterd en belicht met enkele witte spots voor dramatisch effect. Will Tura zong het traag en vol pathos waardoor het sombere gevoel sterk geaccentueerd werd. In combinatie met het dreigende pianospel van Steve Willaert kreeg het nummer net dat kleine donkere kantje mee. Dit is waar Will Tura sterk in is en waar de fans zo van houden. 

En dan kwam het zwakste punt uit de voorstelling. Will Tura ging meezingen met een opname uit 1981. Op de achtergrond liep de oude videoclip van “’t Leven is als toneel“ terwijl Will op het toneel zachtjes mee stond te zingen. Het was op zich een leuke gimmick, maar het werkte niet echt. In vergelijking tot de rest van de show was dit een dooddoener.  Gelukkig werden daarna alle zeilen bijgezet richting slot. 

Om af te ronden had Will Tura nog enkele grote meezingers op zijn lijstje gezet. Het publiek mocht zich nog eens volledig laten gaan met “Hemelsblauw” en “Het kan niet zijn” en liet die kans niet onbenut. De stemming zat er goed in en Will’s laatste uithaal bij “Het kan niet zijn” maakte het publiek bijna uitzinnig. Dat gevoel werd alleen nog maar versterkt toen de muzikanten een rockende versie van “Hoop doet leven” inzetten. Blue Jerry en Marc Cortens speelden samen een solo (dus eigenlijk meer een duet) en ook bassist Alain Verriest mocht van zich laten horen. Tura zong vol overgave: “Hij wordt de nieuwe drummer van de band. Deze jongen barstend van talent. Hij droomt van een ster die straalt aan ’t firmament.” waarna alle spots op Gert Meert gericht werden die op zijn beurt een heerlijke drumsolo afstak. Maar de laatste noot was uiteraard voor de meester zelf die de slot-hoop extra lang wist te rekken. Het publiek veerde spontaan recht en Will Tura en zijn muzikanten kregen een welverdiende, staande ovatie. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

Deel 1:

1. Als ik mijn leven nog een keer kon overdoen
2. Wat vliegt de tijd
3. Goodbye Elvis
4. Voor elk moment
5. Kom reik me je hand
6. Maria
7. Speel bouzouki
8. Ik mis je zo
9. Ik hoor je toe
10. Als de muren konden praten
11. Doña Carmela
12. Een huisje in Montmartre
13. Mijn winterroosje
14. Viva la vida

Deel 2:

1. Vergeet Barbara
2. De zee
3. Tender passion / Nooit laat ik je gaan
4. Een vrouw zoals jij
5. ‘k Hou van jazz
6. Vergeven kan, vergeten niet
7. ’t Leven is als toneel
8. Hemelsblauw
9. Het kan niet zijn
10. Hoop doet leven 

Bis:

1. Eenzaam zonder jou
2. Alleen gaan
3. Ik ben een zanger

Bis 2: 

1. Viva la vida